پروژه معماری پارک شهری – پلان پارک شهری

پروژه معماری پارک شهری جزو پروژه های خاص در دوره کارشناسی و ارشد می باشد که توسط دانشجو بنا به خواسته های استاد راهنما و همچنین نوع رویکرد در پایان ترم ارائه خواهد شد. پارک ها جزو مکان های مهم در شهر هستند که به عنوان فضاهای عمومی محل گذراندن اوقات فراغت ساکنین و همچنین مسافران می باشند هرچند در زیبایی شهر تاثیر موثری خواهد داشت. از مهمترین موارد دیگر که جزو ویژگی های اصلی یک پارک می باشد تصفیه آب و هوا و آلودگی می باشد. و بنا به همین دلیل در تمامی شهر ها وجود یک پارک تفریحی بزرگ الزامی می باشد. در ادامه به برسی هرچه دقیق تر این پروژه معماری میپردازیم.

مدارک موجود در پروژه معماری پارک شهری

• مدارک فنی کامل
• پلان مبلمان شده پارک
• برش های طولی و عرضی
• تمامی نماهای پارک
• رندر های باکیفیت از پارک
• دتیل های اجرایی

پروژه معماری پارک شهری

پروژه معماری پارک شهری

پروژه معماری پارک شهری

معرفی پروژه معماری پارک شهری

همانطور که گفته شد پارکها از عوامل مهم در طراحی شهری از تمامی لحاظ می باشد که در این پروژه معمار باید روی فضاهای موجود در یک پارک استاندارد را طراحی کند که شامل فضاهای مختلف همچون بازی های کودکان مسیر های حرکتی و از همه مهمتر محل استراحت و نشستن در شب های طولانی می باشد که در بیشتر در پارکها محل اسکان افراد مسافر نیز در نظر گرفته می شود.

پلان پارک

پروژه معماری پارک دارای شکل مستطیلی و کشیده است که از لحاظ نورگیری به دلیل داشتن فضا از موقعیت مناسبی برخوردار است طراح سعی کرده است بیشتر این فضا را به عنوان محل رفت و آمد و همچنین استراحت در نظر بگیرد ورودی های مختلفی از قسمت های پارک در نظر گرفته شده اند که تمامی این مسیرها به مرکز اصلی که شامل محل محل استراحت می باشد می رسد وجود یکی از فضاهای مهم به خاص بودن پارک کمک کرده است که شامل ورزشی چندگانه می باشد و افراد ساکنین می توانند از این زمین ورزشی چندگانه استفاده کند همچنین محل نشستن برای تماشاچیان در نظر گرفته شده و بخش های دیگر پارک به عنوان فضاهای سبز و قسمت دیگر به عنوان محل بازی کودکان در جای‌جای مختلف پارک طراحی شده است.

پروژه معماری پارک شهری: مبانی نظری و رویکردها

پارک شهری، صرفاً یک فضای سبز در میان بافت متراکم شهری نیست؛ بلکه قلب تپنده زندگی اجتماعی، ریه‌های تنفسی شهر و بستری برای تعاملات فرهنگی و انسانی است. طراحی یک پارک شهری موفق، نیازمند درک عمیقی از مبانی نظری در حوزه‌های جامعه‌شناسی، روانشناسی محیطی و بوم‌شناسی است.

پارک به مثابه “فضای عمومی دموکراتیک”

یکی از اساسی‌ترین مبانی نظری در طراحی پارک‌های شهری، مفهوم “فضای عمومی دموکراتیک” است. در این دیدگاه، پارک فضایی است که به همه شهروندان، فارغ از طبقه اجتماعی، سن، جنسیت و نژاد، تعلق دارد و امکان حضور و تعامل آزادانه را برای همگان فراهم می‌کند. معماری در اینجا باید به گونه‌ای عمل کند که حس مالکیت عمومی را تقویت کرده و از ایجاد فضاهای انحصاری و خصوصی‌شده پرهیز کند. طراحی مسیرهای دسترسی آسان برای افراد کم‌توان، ایجاد فضاهایی برای فعالیت‌های گوناگون (از ورزش و بازی گرفته تا استراحت و تفکر)، و پرهیز از طراحی‌های بیش از حد کنترل‌گر و محدودکننده، همگی در راستای تحقق این نظریه هستند.

نظریه “چشم‌انداز و پناه” (Prospect and Refuge)

این نظریه که توسط جی اپلتون (Jay Appleton) مطرح شد، ریشه‌های تکاملی ترجیحات انسان در محیط را بررسی می‌کند. بر اساس این نظریه، انسان‌ها به طور غریزی به فضاهایی تمایل دارند که همزمان امکان دید وسیع و کنترل بر محیط (چشم‌انداز) و احساس امنیت و محافظت (پناه) را فراهم کنند. در طراحی پارک شهری، این نظریه می‌تواند به شکل زیر تفسیر شود:

• ایجاد فضاهای باز و وسیع (چشم‌انداز): چمن‌زارهای گسترده، پلازاهای باز و نقاطی با دید پانورامیک به اطراف.
• طراحی فضاهای دنج و محصور (پناه): آلاچیق‌ها، نیمکت‌های قرار گرفته در زیر سایه درختان، و فضاهای نشیمن نیمه‌خصوصی.

ترکیب هوشمندانه این دو نوع فضا، به کاربران حس راحتی و امنیت روانی می‌بخشد و آن‌ها را به ماندن و استفاده طولانی‌مدت از پارک ترغیب می‌کند.

پارک به مثابه “زیرساخت سبز” (Green Infrastructure)

در دنیای امروز که با چالش‌های زیست‌محیطی مانند تغییرات اقلیمی و آلودگی هوا روبرو هستیم، پارک شهری دیگر تنها یک عنصر زیبایی‌شناختی نیست، بلکه یک “زیرساخت سبز” حیاتی برای پایداری شهر است. این رویکرد نظری، بر نقش‌های بوم‌شناختی پارک تأکید دارد. معماری منظر (Landscape Architecture) در اینجا نقشی کلیدی ایفا می‌کند. طراحی پارک با استفاده از گونه‌های گیاهی بومی و مقاوم به خشکی، ایجاد سیستم‌های جمع‌آوری و تصفیه آب باران (مانند باغ‌های بارانی)، و طراحی کریدورهای سبز برای اتصال به دیگر فضاهای طبیعی شهر، همگی به بهبود کیفیت هوا، کاهش اثرات جزایر حرارتی و افزایش تنوع زیستی کمک می‌کنند.

فعال‌سازی فضا از طریق “برنامه‌ریزی” (Programming)

یک پارک موفق، پارکی است که زنده و پویا باشد و در ساعات مختلف روز و فصول مختلف سال، مورد استفاده قرار گیرد. نظریه “برنامه‌ریزی فضا” که توسط معمارانی چون یان گل (Jan Gehl) ترویج شده است، بر اهمیت طراحی فضاهایی تأکید دارد که فعالیت‌های متنوع را امکان‌پذیر می‌سازند. این به معنای جانمایی دقیق امکاناتی مانند زمین‌های بازی کودکان، فضاهای ورزشی، آمفی‌تئاتر روباز، کافه‌ها و مسیرهای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری است. طراحی باید به گونه‌ای باشد که این فعالیت‌ها در کنار هم به خوبی عمل کرده و برای یکدیگر مزاحمتی ایجاد نکنند. هدف، ایجاد یک “مقصد” شهری است که مردم برای گذراندن اوقات فراغت، ورزش، رویدادهای فرهنگی و تعاملات اجتماعی به آن مراجعه کنند.

نتیجه‌گیری

طراحی پارک شهری، یک مسئولیت بزرگ اجتماعی و زیست‌محیطی است. با تکیه بر مبانی نظری چون فضای عمومی دموکراتیک، چشم‌انداز و پناه، زیرساخت سبز و برنامه‌ریزی فضا، می‌توان از طراحی یک فضای سبز صرف فراتر رفته و یک اکوسیستم شهری پایدار، پویا و خاطره‌انگیز را خلق کرد که به ارتقاء کیفیت زندگی تمام شهروندان کمک می‌کند.