پروژه طراحی معماری مجتمع مسکونی 36 واحدی پروژه ای کامل با تمامی مدارک فنی که توسط وبسایت و فروشگاه معماری نوین پروژه برای شما آمده و طراحی گردیده شده است. این پروژه در 9 طبقه طراحی گردیده است. که در هر طبقه 4 واحد مسکونی وجود دارد که در مجموع این بلوک دارای 36 واحد مسکونی می باشد. طرح 5 در دوره کارشناسی به عنوان یکی از موثرترین طرح ها در بازار کار می باشد و دلیل آن طراحی طبق ضوابط نظام مهندسی صورت می‌گیرد و دانشجو باید مجتمع مسکونی و یا شهرک را در پایان ترم ارائه دهد. وب سایت معماری نوین پروژه ارائه دهنده پروژه معماری دروس دانشگاهی درتمامی مقاطع تحصیلی می باشد. پروژه های مورد نظر خود را از فروشگاه معماری با بیشترین تخفیف وبالاترین کیفیت دریافت کنید.
مدارک موجود پروژه طراحی معماری مجتمع مسکونی 36 واحدی
- تمامی مدارک فنی
- سایت پلان معماری
- پلان مبلمان شده تیپ طبقات
- پلان اندازه گذاری تیپ طبقات
- 4 عدد نمای با کیفیت
- 2 عدد برش
- رندرهای با کیفیت V-ray
پلان تیپ طبقات
معرفی پلان پروژه طراحی معماری مجتمع مسکونی 36 واحدی
طراحی یک مجتمع مسکونی که می توان از آن به عنوان یک پروژه دانشجویی یاد کرد دارای ریز فضاها و همچنین طراحی بخش خصوصی است. اهمیت طراحی و همچنین ارائه تمامی ضوابط سیرکولاسیون ارتباطی بین فضا ها در مجتمع های مسکونی حائز اهمیت فراوان است بنا به همین دلیل است که آزمون نظام طراحی واحد مسکونی می باشد. استفاده از فرم های ساده هندسی همچون مربع و مستطیل های کشیده و ترکیب آنها و رسیدن به یک حجم مناسب در تمامی طراحی ها به چشم می خورد آن را می توان فضاهای موجود در مجتمع و همچنین جلوگیری از پرتی فضا تلقی کرد.
برشA-A
پلان تیپ طبقات
ساختمان دارای هیچ گونه پارکینگ و از زیر زمین در خود می باشد. و طراح تمامی مجتمع را به واحدهای مسکونی درآورده است. استفاده از یک لابی در قسمت مرکزی دسترسی و راههای ارتباطی را به خوبی مهیا کرده است. تمامی واحدها به یک راهروی اصلی ختم می شود. همانطور که گفته شد هر واحد دارای یک اتاق مستر و دو اتاق دیگر می باشد. داشتن فضای پذیرایی و نشیمن در این مجتمع کمتر از حد مجاز طراحی شده است. داشتن فضای خالی در مابین واحدها توانسته است از نظر نورگیری و تهویه هوا موثر واقع شود.
نمای جنوبی
پلان محوطه
به دلیل نداشتن طبقه زیرزمین و پارکینگ در خود مجتمع طراح قسمت عظیمی از محوطه را به عنوان پارکینگ عمومی و اختصاصی در نظر گرفته شده است که افراد استفاده کننده و همچنین رجوع کننده به مجتمع مسکونی می‌توانند وسایل نقلیه خود را در محوطه پارک نباید. همچنین طراحی کافی شاپ که داخل محوطه یکی از ایده‌های به روز می باشد که محلی برای گذراندن اوقات فراغت و استراحت می باشد.
پروژه طراحی معماری مجتمع مسکونی ۳۶ واحدی
طراحی یک مجتمع مسکونی ۳۶ واحدی، نمونه‌ای کلاسیک از پروژه‌های معماری میان‌مرتبه (Mid-Rise) است که نقشی حیاتی در شکل‌دهی به بافت شهری ایفا می‌کند. این پروژه‌ها، برخلاف ویلاهای تک‌واحدی، با مفهوم “زندگی جمعی” و برخلاف برج‌های بلندمرتبه، با “مقیاس انسانی” سروکار دارند. چالش اصلی در طراحی چنین مجتمعی، فراتر رفتن از تکرار صرف واحدهای آپارتمانی و خلق یک “اجتماع کوچک” است؛ فضایی که در آن، ساکنان نه تنها در واحدهای خصوصی خود احساس آرامش می‌کنند، بلکه در فضاهای مشترک نیز با یکدیگر تعامل داشته و حس تعلق به مکان پیدا می‌کنند.
مبانی نظری پروژه: فضای قابل دفاع و جامعه‌شناسی سکونت
طراحی یک مجتمع مسکونی موفق، عمیقاً با نظریه‌های جامعه‌شناسی و روانشناسی محیطی گره خورده است.
- نظریه فضای قابل دفاع (Defensible Space Theory): این نظریه که توسط اسکار نیومن مطرح شد، بیان می‌کند که طراحی کالبدی می‌تواند به ساکنان کمک کند تا بر محیط زندگی خود احساس مالکیت و کنترل داشته باشند و این امر به افزایش امنیت و کاهش جرم و وندالیسم منجر می‌شود. اصول کلیدی آن در یک مجتمع مسکونی عبارتند از:
- تعریف قلمرو (Territoriality): مرز بین فضای عمومی (خیابان)، نیمه‌عمومی (ورودی و حیاط مجتمع)، نیمه‌خصوصی (راهرو و پاگرد طبقات) و خصوصی (داخل واحد) باید به وضوح و از طریق عناصر معماری (مانند دروازه، فضای سبز، اختلاف سطح) تعریف شود.
- نظارت طبیعی (Natural Surveillance): طراحی باید به گونه‌ای باشد که فضاهای مشترک توسط ساکنان از داخل واحدهایشان “دیده” شوند. پنجره‌هایی که رو به حیاط یا ورودی باز می‌شوند، به ساکنان اجازه می‌دهają تا به صورت غیررسمی بر محیط نظارت داشته باشند و این امر امنیت را افزایش می‌دهد.
- ایجاد تصویر و هویت (Image and Milieu): طراحی یک نمای زیبا و محوطه‌ای با نگهداری خوب، این پیام را به بیرون می‌دهد که این مجتمع دارای ساکنانی است که به محیط خود اهمیت می‌دهند.
- ایجاد فرصت‌های تعامل اجتماعی: معماری می‌تواند بستر تعاملات اجتماعی را فراهم یا آن را تضعیف کند.
- فضاهای بینابینی (In-Between Spaces): فضاهایی مانند ورودی، لابی، راه‌پله‌ها و حیاط، اگر به درستی طراحی شوند، می‌توانند به چیزی بیش از یک فضای عبوری تبدیل شوند. ایجاد فضاهای مکث و نشستن در این نقاط، فرصت برخوردهای اتفاقی و گفتگوهای کوتاه بین همسایگان را افزایش می‌دهد.
- تنوع‌بخشی به فضاها: ایجاد فضاهای مشترک با کاربری‌های متنوع (مانند حیاطی برای بازی کودکان، یک بام سبز برای استراحت بزرگسالان، و یک سالن اجتماعات کوچک) به گروه‌های سنی و اجتماعی مختلف اجازه می‌دهد تا از فضاهای مشترک استفاده کرده و با هم تعامل کنند.
فرآیند طراحی و سازماندهی فضایی
۱. تحلیل سایت و کانسپت اولیه:
- تحلیل زمینه: بررسی دقیق دسترسی‌ها، همسایگی‌ها، دید و منظر، جهت‌گیری نسبت به آفتاب و باد و ضوابط شهرسازی (مانند سطح اشغال، تراکم، حداکثر ارتفاع).
- کانسپت حجمی: بر اساس تحلیل‌ها، تصمیم‌گیری در مورد نحوه قرارگیری توده ساختمانی در زمین. آیا بلوک‌ها به صورت خطی، L شکل، U شکل (برای ایجاد حیاط مرکزی) یا به صورت بلوک‌های مجزا در سایت پراکنده شوند؟ هدف، به حداکثر رساندن نورگیری و دید برای واحدها و خلق یک فضای باز مشترک با کیفیت است.
۲. طراحی واحدها (پلان تیپ):
- تنوع در متراژ و پلان: برای پاسخگویی به نیاز خانواده‌های مختلف، بهتر است مجتمع شامل واحدهای یک، دو و سه خوابه باشد.
- اصول طراحی پلان:
- زون‌بندی داخلی: تفکیک واضح عرصه خصوصی (اتاق‌خواب‌ها و حمام) از عرصه عمومی (نشیمن و آشپزخانه).
- نور و تهویه: تمام فضاهای اصلی (نشیمن و اتاق‌خواب‌ها) باید از نور و تهویه طبیعی برخوردار باشند.
- انعطاف‌پذیری: طراحی پلان به گونه‌ای که امکان چیدمان‌های مختلف مبلمان را فراهم کند.
- فضاهای خدماتی: جانمایی مناسب آشپزخانه، انبار و فضای شستشو.
۳. ترکیب واحدها و طراحی بلوک:
- هسته‌های سیرکولاسیون: تصمیم‌گیری در مورد تعداد و موقعیت هسته‌های پله و آسانسور. هر هسته به چند واحد در هر طبقه سرویس می‌دهد؟ (معمولاً بین ۲ تا ۴ واحد برای ایجاد حس نیمه‌خصوصی در پاگرد).
- ایجاد تنوع در نما: با وجود استفاده از پلان‌های تیپ، می‌توان با ایجاد جابجایی در تراس‌ها، تغییر در مصالح یا استفاده از سایه‌بان‌های متنوع، از یکنواختی نما جلوگیری کرد و به هر واحد هویت بصری بخشید.
۴. طراحی فضاهای مشترک:
- ورودی و لابی: باید فضایی دعوت‌کننده و امن باشد و محلی برای صندوق‌های پستی و شاید یک فضای کوچک برای نشستن و انتظار داشته باشد.
- حیاط مرکزی: این فضا، قلب اجتماعی پروژه است. طراحی آن باید شامل مسیرهای حرکتی، فضای سبز، محلی برای نشستن بزرگسالان و یک فضای بازی امن برای کودکان باشد.
- پارکینگ: معمولاً در طبقات زیرین قرار می‌گیرد. طراحی آن باید کارآمد، با نور و تهویه مناسب و دسترسی آسان به هسته‌های سیرکولاسیون عمودی باشد.
- بام سبز (Rooftop Garden): استفاده از بام به عنوان یک فضای مشترک، یک پتانسیل عالی در مجتمع‌های مسکونی است. این فضا می‌تواند شامل آلاچیق، فضای سبز و چشم‌اندازی به اطراف باشد.
۵. نما و پوسته ساختمان: نمای مجتمع باید با زمینه شهری خود هماهنگ باشد و در عین حال، هویت مستقلی برای پروژه ایجاد کند. استفاده از مصالح بادوام و با نگهداری آسان، و طراحی نما به گونه‌ای که به بهره‌وری انرژی ساختمان کمک کند (مانند ایجاد سایه‌بان برای پنجره‌های جنوبی)، از اصول کلیدی است.
نتیجه‌گیری پروژه طراحی یک مجتمع مسکونی ۳۶ واحدی، تمرینی در معماری برای زندگی روزمره است. موفقیت این پروژه نه با خلق فرم‌های عجیب و غریب، بلکه با ایجاد فضاهایی راحت، امن، پرنور و انسان‌محور سنجیده می‌شود. معماری در این مقیاس، این قدرت را دارد که با طراحی هوشمندانه فضاهای مشترک و تقویت حس تعلق مکانی، از مجموعه‌ای از آپارتمان‌های منفصل، یک “خانه بزرگ‌تر” و یک “اجتماع” بسازد و کیفیت زندگی ساکنانش را به طور معناداری ارتقا دهد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.