که در هر طبقه 24 واحد در نظر گرفته شده است. پروژه معماری در زمینی با مساحت 24000 متر مربع طراحی شده است. از این مقدار مساحت 3500متر مربع به زیر بنای پروژه معماری اختصاص داده شده است و مابقی مساحت پروژه به فضای پارکینگ و فضای سبز و همچنین تاسیسات محوطه و ساختمان و همچنین دسترسی های پروژه اختصاص داده شده است.
مدارک موجود پروژه معماری مجتمع مسکونی
- مدارک فنی ( نما، برش)
- پرسپکتیو داخلی و خارجی
- رندر های با کیفیت از پروژه
مدارک ترسیمی
- پلان پارکینگ
- پلان طبقه همکف
- پلان طبقات
- پرسپکتیو داخلی
- برش A-A
- برش B-B
- نمای شمالی
- نمای جنوبی
- نمای غربی
- نمای شرقی
پروژه معماری مجتمع مسکونی
پروژه معماری مجتمع مسکونی
پروژه معماری مجتمع مسکونی
پروژه معماری مجتمع مسکونی
پروژه معماری مجتمع مسکونی
تمامی پروژه های مجتمع مسکونی طرح ۵ به عنوان رزومه کاری دانشجو در طول دوران تحصیلی می باشد و استاد مربوطه نیز باید طبق ضوابط نظام مهندسی تمامی موارد را آموزش داده و دانشجو نیز طراحی کند مجتمع های مسکونی دارای واحدهای چند خوابه با ابعاد و اندازه های مختلف می باشد که هر یک از این واحدها ریز فضاهای مربوط به خود را دارند بنا به تمامی این ویژگی ها پروژه طرح ۵ اهمیت خاص خود را دارد و دانشجو درک بهتری از طراحی خانه ها در محل زندگی خود دارد
پلان طبقه همکف
پلان طبقه همکف به عنوان پارکینگ ساکنین مجتمع مسکونی در نظر گرفته شده است که دارای ورودی های مربوط به خود می باشد از مزایای مهم در طراحی مجتمع های مسکونی می توان به پارکینگ آن اشاره کرد در تمامی موارد طراح باید برای هر یک از واحدهای مسکونی یک عدد پارکینگ طراحی کند و می توان گفت پارکینگ اضافی دارای امتیاز طراحی است و مالک می‌تواند آن را با قیمت بالا اجاره و یا به فروش برساند
پلان طبقه اول
واحد های مسکونی از طبقه اول شروع به طراحی می شود در طبقه همکف این پروژه معماری ۲۴ واحد مسکونی طراحی شده است که به صورت در کنار هم قرار گرفته اند هر یک از واحدها دارای راه پله و ورودی مربوط به خود میباشد واحدهای مسکونی دارای یک خوابه دو خوابه و سه خوابه هستند که در بیشتر موارد بنا به خواسته کارفرما تعداد واحدهای دو خوابه و سه خوابه بیشتر می باشد داشتن لابی مرکزی و همچنین محل عبور و مرور ساکنین در تمامی واحد ها الزامی است وجود آسانسور جهت حمل و نقل افراد طبق ضوابط نظام مهندسی باید در قسمت لابی طراحی گردد پله های فرار در قسمت های مختلف مجتمع مسکونی جزو الزامات طراحی می باشد.
که معمولاً دسترسی آن از لابی اصلی می باشد نورگیری های متناسب و همچنین الزامی برای تمامی اتاق ها و پذیرایی جزو آب است و حتماً باید تمامی اتاق ها از نور مستقیم برخوردار باشد می توان گفت به جز پلان و همچنین سیرکولاسیون ارتباطی بین واحدهای مسکونی یکی دیگر از موارد مهم طراحی نما و متریال د نیاز جهت استفاده در مجتمع مسکونی میباشد که می‌تواند افراد را جذب خود نماید.
پروژه معماری مجتمع مسکونی: مبانی نظری و رویکردها
طراحی مجتمع مسکونی، فراتر از کنار هم چیدن واحدها و تأمین سرپناه، به معنای خلق یک “زیستگاه” و بستر شکل‌گیری “اجتماع” است. یک مجتمع مسکونی موفق، باید به نیازهای عمیق انسانی برای تعلق، امنیت، تعامل اجتماعی و ارتباط با طبیعت پاسخ دهد. بنابراین، مبانی نظری آن باید از حوزه‌های جامعه‌شناسی شهری، روانشناسی محیطی و توسعه پایدار نشأت بگیرد.
“اجتماع‌محوری” در برابر “توده‌سازی”
یکی از بزرگترین انتقادها به بسیاری از مجتمع‌های مسکونی مدرن، ایجاد توده‌های بی‌هویت و منزوی است که روابط همسایگی در آن‌ها از بین رفته است. در مقابل این رویکرد، نظریه “اجتماع‌محوری” (Community-Oriented Design) قرار دارد که بر خلق فضاهایی برای تقویت تعاملات اجتماعی تأکید می‌کند. این نظریه، که از آثار نظریه‌پردازانی چون جین جیکوبز (Jane Jacobs) الهام گرفته، بر اهمیت “فضاهای بینابینی” یا “فضاهای مشاع” تأکید دارد. معماری در اینجا باید فضاهایی را طراحی کند که ساکنین را به حضور و تعامل تشویق کند:
- حیاط‌های مرکزی: طراحی بلوک‌ها به دور یک حیاط مرکزی سبز و فعال، به جای پارکینگ‌های سطحی.
- فضاهای مشاع کارآمد: طراحی فضاهایی مانند سالن اجتماعات، اتاق بازی کودکان، روف گاردن (بام سبز) و فضاهای ورزشی مشترک.
- ورودی‌های دعوت‌کننده: طراحی ورودی‌های دلباز و دارای فضای نشستن که حس تعلق را تقویت کند.
“قلمروپایی” و ایجاد حس مالکیت (Territoriality)
نظریه “قلمروپایی” در روانشناسی محیطی، به نیاز انسان برای تعریف و کنترل قلمرو شخصی و گروهی خود اشاره دارد. در طراحی مجتمع مسکونی، این نظریه به معنای ایجاد سلسله‌مراتبی از فضاها از عمومی به خصوصی است. این سلسله‌مراتب به ساکنین حس امنیت و کنترل بر محیط زندگی‌شان را می‌دهد. این امر از طریق طراحی دقیق فضاهای زیر محقق می‌شود:
- فضای عمومی: خیابان‌ها و میدان‌های اصلی مجتمع که برای همه قابل دسترس است.
- فضای نیمه‌عمومی: حیاط‌های داخلی هر بلوک که عمدتاً توسط ساکنین همان بلوک استفاده می‌شود.
- فضای نیمه‌خصوصی: ورودی هر واحد، تراس و حیاط خلوت.
- فضای خصوصی: فضای داخلی هر واحد مسکونی.
این تفکیک فضایی به ایجاد “مرزهای خوانا” و تقویت حس تعلق ساکنین به محیط زندگی‌شان کمک می‌کند.
هویت و “حس مکان” (Sense of Place)
یک مجتمع مسکونی نباید مجموعه‌ای از بلوک‌های تکراری و بی‌هویت باشد. نظریه “حس مکان”، بر اهمیت خلق فضاهایی تأکید دارد که دارای شخصیت، خاطره‌انگیزی و هویتی منحصربه‌فرد باشند. این هویت می‌تواند از طریق راهکارهای زیر ایجاد شود:
- تنوع در طراحی: ایجاد تنوع در فرم، ارتفاع، رنگ و متریال نماهای بلوک‌ها.
- پاسخ به زمینه: الهام گرفتن از الگوهای معماری بومی، فرهنگ و اقلیم منطقه.
- طراحی منظر (Landscape Design): استفاده از طراحی منظر برای ایجاد فضاهای سبز متنوع، نقاط کانونی و مسیرهای پیاده‌روی جذاب.
هدف، تبدیل مجتمع مسکونی از یک “پروژه” به یک “محله” واقعی با هویت و شخصیت است.
پایداری و کیفیت زندگی
در نهایت، یک مجتمع مسکونی موفق باید یک محیط زندگی سالم و پایدار را برای ساکنین خود فراهم کند. این رویکرد، که بر توسعه پایدار تأکید دارد، به معنای توجه همزمان به مسائل زیست‌محیطی، اجتماعی و اقتصادی است.
- پایداری زیست‌محیطی: جهت‌گیری صحیح واحدها برای استفاده از نور و تهویه طبیعی، استفاده از متریال‌های پایدار، مدیریت آب باران و ایجاد فضاهای سبز گسترده.
- پایداری اجتماعی: طراحی فضاهایی برای تعامل اجتماعی، دسترسی آسان به خدمات و حمل و نقل عمومی، و ایجاد محیطی امن و قابل پیاده‌روی.
- پایداری اقتصادی: طراحی واحدهایی با مصرف انرژی پایین که هزینه‌های جاری ساکنین را کاهش دهد.
نتیجه‌گیری
طراحی مجتمع مسکونی، یک مسئولیت پیچیده و چندوجهی است. با تکیه بر مبانی نظری اجتماع‌محوری، قلمروپایی، حس مکان و پایداری، می‌توان از ساختن خوابگاه‌های بی‌روح فراتر رفته و محله‌هایی سرزنده، پویا و باکیفیت را خلق کرد که نه تنها نیاز به سرپناه را برآورده می‌کنند، بلکه به ارتقاء کیفیت زندگی و تقویت پیوندهای اجتماعی ساکنین نیز کمک می‌کنند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.