آخرین سبک معماری که به عصر ظهور معماری معروف است دوره و سبک اصفهانی می باشد که در این سبک شاهد بناهایی بسیار شاخص و خارق العاده هستیم. سبک اصفهانی آخرین شیوه معماری ایران است که ازسرزمین آذربایجان سرچشمه گرفته است اما در شهر اصفهان رشد کرده و بهترین ساختمان ها در آن ساخته شده اند. وب سایت و فروشگاه معماری نوین پروژه تخصصی ترین وب سایت معماری در ایران برای شما پاورپوینتی کامل که به معرفی سبک اصفهانی می پردازد را در 26 اسلاید آماده کرده است.
فهرست مطالب پاورپوینت معرفی سبک اصفهانی
- شیوه اصفهانی
- مهمترین بناهای شیوه اصفهانی
- ویژگی های معماری شیوه اصفهانی
- ویژگی های نیارش شیوه اصفهانی
- ویژگی های آرایه ای شیوه اصفهانی
- مسجد امام (مسجد شاه)
- مسجد شیخ لطف الله
مسجد امام (مسجد شاه)
مهمترین بناهای شیوه اصفهانی:
1- مسجد امام اصفهان 1020 ه ق استاد علی اکبر اصفهانی
2- مسجد شیخ لطف الله 1028ه ق استاد محمدرضا اصفهانی
3- مدرسه خان شیراز 1024 ه ق استاد حسین شماعی
4- مجموعه گنجعلی خان کرمان
5- مسجد حکیم اصفهان
6- کاخ هشت بهشت
7- کاخ چهلستون
ویژگی های معماری شیوه اصفهانی:
1- ساده شدن طرح ها در بیشتر ساختمان ها (مربع یا مستطیل)
2- استفاده از طرحها و شکلهای هندسی ساده و خطوط شکسته
3- کمتر شدن نخیر و نهاز و استفاده از گوشه های پخ در ساختمانها
4- بهره گیری از اندام ها و اندازه های یکسان در ساختمانها (پیمون بندی)
5- سادگی در ظاهر و نمای بیرونی بناها
6- افت کیفیت در ساختمان سازی به دلیل تسریع در ساخت
ویژگی های نیارش شیوه اصفهانی:
1- عدم ساخت ساختمان های ماندگار و پایدار
2- توجه دوباره به شیوه همچین کردن سفت کاری و نازک کاری و در نهایت نشست کلی و همزمان بنا و عدم ترک خوردگی
3- استفاده از انواع مختلف تاقها و گنبدها بویژه گنبدهای گسسته
4- استفاده از ساختمایه های دگرگون شده و افت کیفیت در ساخت از جمله آجر آبساب یا آجر تراش
5- ایجاد پوشش های کاذب بویژه در ساخت گنبدها و کلاه فرنگی ها، آزادی بی حساب در نهادن ستون های باربر بر روی تاق های زیرین و …
ویژگی های آرایه ای شیوه اصفهانی:
1- استفاده از کاشی خشتی هفت رنگ بجای کاشی معرق در طیف رنگ های لاجورد
2- توجه بیشتر به انواع گره چینی ها و اجراء آن با انواع تکنیک ها
3- بکار بردن نقوش اسلیمی ها و ختایی ها در نهایت دقت و ظرافت
مسجد امام (مسجد شاه)
معروف به:
مسجد مهديه، مسجد المهدی، مسجد جامع عباسي، مسجد سلطاني جديد، مسجد شاه
موقعيت:
ضلع جنوبي ميدان امام
سال تاسيس:
1020 هجري (دوره شاه عباس اول)
معمار:
استاد علي اكبر اصفهانی و ناظر ساختمان محب علي بيك الله
خطاط:
عليرضا عباسي، عبدالباقي تبريزي، محمد رضا امامي، محمد صالح امامي
مسجد امام (مسجد شاه)
ويژگی های گنبد مسجد:
ايوان سرپوشيده شمالی مسجد فضای وسيع و بلندی است که سرتاسر آن را کاشيکاری بسيار زيبائی فرا گرفته است. گنبد با عظمت و رفيع مسجد که به صورت دوپوش ساخته شده بر روی اين صحن قرار دارد. اين گنبد را بزرگترين و پرکارترين و استادانه ترين آثار معماری قرن 11 هجری می دانند.
از خصوصيات اين گنبد که حدود 54 متر ارتفاع دارد انعکاس صدا است. و اين به خاطر دو پوش بودن گنبد و فضای 16 متری بين دو گنبد است.
معرفی سبک اصفهانی
شیوه اصفهانی، که اوج آن در دوران صفویه (قرون ۱۰ تا ۱۲ هجری) و مرکزیت یافتن اصفهان به عنوان پایتخت شکل گرفت، به عنوان آخرین و یکی از درخشان‌ترین شیوه‌های معماری سنتی ایران شناخته می‌شود. این شیوه، حاصل قرن‌ها تکامل و پختگی در دانش معماری و شهرسازی ایران است و مبانی نظری آن نشان‌دهنده یک جهش از معماری تک‌بنای یادمانی به سوی یک تفکر کل‌نگر و شهرسازانه است. معرفی این سبک نیازمند درک زمینه‌های تاریخی، اجتماعی و ویژگی‌های کالبدی است که آن را از شیوه‌های پیشین، به ویژه شیوه آذری، متمایز می‌سازد.
۱. زمینه تاریخی و اجتماعی: معماری در خدمت امپراتوری متمرکز
برخلاف شیوه آذری که پس از ویرانی‌های مغول و در تلاش برای اثبات قدرت حکومت‌های نوپا شکل گرفت، شیوه اصفهانی محصول یک امپراتوری قدرتمند، باثبات و ثروتمند صفوی بود. در دوران شاه عباس اول، حکومت به یک ثبات و مرکزیت سیاسی و اقتصادی رسیده بود که به آن اجازه می‌داد پروژه‌های عظیم و بلندمدت شهری را طراحی و اجرا کند. معماری در این دوره، ابزاری برای نمایش نظم، رفاه، وحدت مذهبی (تشیع) و شکوه فرهنگی امپراتوری در سطح ملی و بین‌المللی بود. این ثبات و برنامه‌ریزی متمرکز، مبنای نظری اصلی برای گذار از ساخت بناهای منفرد به خلق مجموعه‌های شهری یکپارچه بود.
۲. ویژگی‌های کلیدی کالبدی و تمایز با شیوه‌های پیشین
برای معرفی شیوه اصفهانی، باید ویژگی‌های بنیادین آن را برشمرد:
- شهرگرایی و ایجاد مجموعه‌های شهری: بارزترین مشخصه این شیوه، طراحی در مقیاس شهر است. خلق میدان نقش جهان به عنوان یک فضای عمومی چندعملکردی که ارکان اصلی جامعه (دین، حکومت، تجارت و آموزش) را در چهار سوی خود سازماندهی می‌کند، یک نوآوری بی‌بدیل بود. این تفکر مجموعه‌سازی در سایر بناها مانند مجموعه گنجعلی خان کرمان یا مجموعه ابراهیم خان کرمان نیز دیده می‌شود.
- تناسبات انسانی و نظم ریاضی: در حالی که شیوه آذری بر مقیاس عظیم و هیبت‌آور تأکید داشت، شیوه اصفهانی به سمت تناسبات انسانی‌تر و دلنشین‌تر حرکت کرد. زیبایی در این شیوه از طریق هماهنگی و توازن اجزا و استفاده از نظم دقیق ریاضی به دست می‌آمد. پلان‌ها اغلب متقارن و بر اساس مدول‌های هندسی ساده و خوانا طراحی می‌شدند که به فضا آرامش و وقار می‌بخشید.
- سادگی در احجام، غنا در تزئینات: فرم کلی بناها در این شیوه به سمت سادگی و استفاده از احجام خالص هندسی گرایش دارد. پلان چهار ایوانی در مساجد و مدارس به نهایت پختگی و کمال خود می‌رسد. در مقابل، تمام پیچیدگی و غنای بصری به سطوح و پوسته‌ها منتقل می‌شود. بناها همچون بومی برای نمایش هنر خیره‌کننده کاشی‌کاری، گچ‌بری، آیینه‌کاری و نقاشی دیواری عمل می‌کنند.
- رواج کاشی هفت‌رنگ: به دلیل نیاز به سرعت بالا در اجرای پروژه‌های عظیم شهری، تکنیک کاشی‌کاری از معرق (که بسیار زمان‌بر بود) به هفت‌رنگ تغییر یافت. در این تکنیک، امکان ایجاد نقوش روان گیاهی و اسلیمی در مقیاس بزرگ و با رنگ‌های شاداب‌تر (به ویژه زرد و نارنجی) فراهم شد. این پوشش یکپارچه و درخشان کاشی، ساختار سنگین بنا را از نظر بصری سبک و غیرمادی می‌کرد. مسجد امام (شاه) اصفهان نمونه اعلای این ویژگی است.
- توجه به نور و رنگ: معماران شیوه اصفهانی استادان استفاده از نور طبیعی بودند. نور از طریق پنجره‌ها و شبکه‌های گچی یا چوبی به داخل فضا هدایت شده و با انعکاس بر روی سطوح کاشی‌کاری شده، فضایی روحانی، سیال و رنگارنگ ایجاد می‌کرد. گنبد مسجد شیخ لطف‌الله و بازی نور در فضای داخلی آن، اوج این هنرنمایی است.
۳. معرفی بناهای شاخص به عنوان نماینده سبک
معرفی هر سبک معماری بدون اشاره به نمونه‌های کلیدی آن ناقص است:
- میدان نقش جهان و بناهای پیرامون آن: به عنوان قلب تپنده و شناسنامه این شیوه.
- مسجد امام (شاه) و مسجد شیخ لطف‌الله: دو رویکرد متفاوت در معماری مذهبی این دوره؛ یکی عمومی و باشکوه، دیگری خصوصی و عارفانه.
- کاخ عالی‌قاپو و چهلستون: نمونه‌هایی از معماری حکومتی و کوشکی که بر ارتباط با باغ و منظر شهری تأکید دارند.
- مدرسه چهارباغ (مدرسه مادرشاه): نمونه‌ای از آخرین بناهای باشکوه این شیوه که کمال تناسبات و تزئینات را به نمایش می‌گذارد.
- سی‌وسه‌پل و پل خواجو: شاهکارهایی که نشان می‌دهند در این شیوه، بناهای زیرساختی نیز به فضاهای عمومی و تفرجگاهی تبدیل می‌شوند.
در نهایت، معرفی شیوه اصفهانی، معرفی دورانی است که معماری ایران به یک بلوغ و خودآگاهی کامل دست یافت. این شیوه با تکیه بر میراث گذشته، توانست با یکپارچه‌سازی معماری، هنر و شهرسازی، فضاهایی خلق کند که نه تنها از نظر کالبدی زیبا و کارآمد بودند، بلکه به صورت عمیقی با زندگی اجتماعی، فرهنگی و معنوی مردم زمان خود پیوند داشتند و تصویری ماندگار از یک تمدن باشکوه را به جهان عرضه کردند.
پیشنهاد ویژه:
شما می توانید برای سفارش پایان نامه و پروپوزال و انجام پروژه های معماری در مقطع کاردانی، کارشناسی و کارشناسی ارشد با ما تماس بگیرید.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.