پاورپوینت طرح های جامع یکی ازموضوعات درس مبانی روش های برنامه ریزی شهری می باشد که در 31 اسلاید تهیه شده است و در وب سایت معماری نوین پروژه موجود است. در سال 1933 در کنگره جهانی معماران مدرن، در آتن اهمیت این موضوع و ضرورت ایجاد برنامه شهرسازی چنین مطرح شد. تهیه ی برنامه های شهرسازی برای شهرها ضرورت عاجل دارد و باید قوانینی وضع شود که اجرای این برنامه ها را میسر سازد. فروشگاه معماری نوین پروژه تخصصی ترین وب سایت معماری ارائه دهنده پروژه معماری تمامی دروس دانشگاهی و پایان نامه های معماری در ایران می باشد.
فهرست مطالب
- مبانی نظری
- ضرورت تهیه طرح جامع
- مبانی نظری طرح های جامع
- کلیات طرح جامع
- ویژگیهای برنامهریزی جامع
- طرح جامع آمستردام
- نقدی بر طرح جامع سنتی
- بررسی طرح جامع پس از دهه 60
- طرحهای جامع در امریکا
- منابع
پاورپوینت طرح های جامع
متن پاورپوینت طرح های جامع
پاتریک گدس و لوییس مامفورد با استفاده از اصول بومشناسی و زیستشناسی “نظریه ارگانیستی” را در شهرسازی مطرح ساختند که بر اساس آن الگوی طرحهای جامع به وجود آمد و در انگلستان و آمریکا جنبهی رسمی و قانونی پیدا کرد. نظرات گدس با نظریهی کارکردگرایی شهرسازی مدرن (منشور آتن – 1933) در هم آمیخت و در سراسر جهان به صورت طرحهای جامع توسعهی شهری به کار گرفته شد.
ویژگی های طرح جامع شهر آمستردام هلند
طرح جامع گسترش آمستردام، دستاورد کار گروهی عده ای از متخصصان «اداره ی کارهای عمومی آمستردام» بود که به سال 1934 منتشر شد. در واقع تولد شهرسازی امروزین را می توان با آغاز این طرح اعلام نمود. این طرح را گروهی از متخصصان رشته های گوناگون همفکری و طراحی می کردند. یکی از خوبی های طرح که تنها حدود کلی گسترش آینده را معین می دارد و طرح جزئیات آن را آزاد می گذارد این بود که معماران را در چارچوب معینی مقید نمی کرد و شهر به تناسب زمان و نیازهای بعدی و البته در توافق با نقشه ی جامع گسترش می یافت.
پاورپوینت طرح های جامع
تعریف طرح جامع از دهه 60 به بعد
- طرح جامع یا برنامه توسعه، برنامه ای عمومی است که طرح های پیشنهادی متعددی را در بردارد
- قصد و هدف آن بهبود شرایط موجود و کنترل رشد آینده ی شهر با رویه ای هماهنگ است.
- چنین طرحی باید واقع بینانه باشد تا هم در عمل به ایده آل های خود دست یابد و هم ویژگی های خاص هر شهر، حفظ شود.
پاورپوینت طرح های جامع
طرحهای جامع در امریکا
به کار گیری حوزه وسیعی از منافع در تصمیمگیری در مورد آیندهی درازمدت طرح فرصتی را به منافع متنوع گروههای مختلف حکومت محلی، شهرندان، انجمنهای صنفی، سازمانهای مردم و گروههای مذهبی در مقولههای مربوط به مسائل اصلی، برای روشن شدن عقایدشان و تصور بهتر از جامعهای که آنها تلاش به ایجاد آن کردهاند، میدهد.
دانلود پاورپوینت طرحهای جامع (روشهای برنامهریزی شهری)
طرحهای جامع شهری به عنوان یکی از اصلیترین ابزارهای هدایت و کنترل توسعه فیزیکی شهرها، دهههاست که در نظام برنامهریزی شهری ایران و جهان مورد استفاده قرار میگیرند. این طرحها که سندی بلندمدت برای توزیع کاربریها، تعیین شبکه معابر، تخصیص سرانهها و مشخص کردن جهتگیریهای کلی توسعه شهر هستند، در واقع تلاشی برای به نظم درآوردن رشد پیچیده و پویای کالبد شهری محسوب میشوند. با این حال، رویکردها و روشهای تهیه این طرحها در طول زمان دچار تحولات عمیقی شدهاند؛ از الگوهای خشک و بالا به پایین دهههای میانی قرن بیستم تا رویکردهای مشارکتی و انعطافپذیر امروزی.
مبانی نظری پروژه: پارادایمهای برنامهریزی شهری
مبانی نظری حاکم بر طرحهای جامع، ارتباط مستقیمی با پارادایمها و نظریههای غالب در حوزه برنامهریزی شهری دارد. درک این سیر تحول نظری، به فهم عمیقتر نقاط قوت و ضعف هر رویکرد کمک میکند.
- نظریه عقلانی-جامع (Rational-Comprehensive Planning): این نظریه که سنگ بنای نسل اول طرحهای جامع بود، ریشه در تفکر مدرنیسم و پوزیتیویسم دارد. بر اساس این دیدگاه، شهر یک سیستم قابل شناخت و کنترل است و برنامهریز میتواند با جمعآوری تمام اطلاعات ممکن، تحلیل جامع آنها، تعیین اهداف و گزینهها و در نهایت انتخاب “بهترین” گزینه، آینده شهر را به شکلی علمی و منطقی ترسیم کند. این رویکرد به شدت بالا به پایین (Top-Down)، متخصصمحور و محصولگرا (تهیه یک نقشه نهایی) است. فرض اصلی آن، وجود یک برنامهریز دانای کل است که میتواند تمام متغیرها را پیشبینی و کنترل نماید.
- نظریه برنامهریزی تدریجی یا افزایشی (Incrementalism): در واکنش به ناکارآمدی و عدم انعطاف رویکرد جامع، نظریهپردازانی چون چارلز لیندبلوم، الگوی “هنر راه بردن کج و معوج” (Muddling Through) را مطرح کردند. این دیدگاه معتقد است که تصمیمگیری در دنیای واقعی، جامع و عقلانی نیست، بلکه مجموعهای از تصمیمات کوچک، مقطعی و تدریجی است که تنها اندکی با وضعیت موجود تفاوت دارند. این نظریه، واقعگرایانهتر است اما به دلیل نداشتن چشمانداز بلندمدت، مورد انتقاد قرار گرفته است.
- نظریه برنامهریزی مشارکتی و حمایتی (Participatory & Advocacy Planning): جین جیکوبز و پل دیویدوف از منتقدان اصلی رویکرد تکنوکراتیک بودند. آنها معتقد بودند که شهر متعلق به مردم است و گروههای مختلف اجتماعی، بهویژه اقلیتها و فرودستان، باید در فرآیند برنامهریزی صدای خود را داشته باشند. در این دیدگاه، برنامهریز دیگر یک متخصص بیطرف نیست، بلکه “حامی” منافع یک گروه خاص است. این نظریه، پایه و اساس مشارکت شهروندان در تهیه طرحهای شهری امروزی است.
- نظریه برنامهریزی ارتباطی (Communicative Planning): این رویکرد که از فلسفه یورگن هابرماس الهام گرفته، بر اهمیت “گفتگو” و “مفاهمه” بین تمام ذینفعان (مردم، مسئولان، سرمایهگذاران، متخصصان) تأکید دارد. هدف، رسیدن به یک اجماع و درک مشترک از طریق یک فرآیند دموکراتیک و شفاف است، نه تحمیل یک طرح از پیش آماده شده.
سیر تحول و اجزای طرحهای جامع
نسل اول: طرحهای جامع کالبدی این طرحها که عمدتاً در دهههای ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ در ایران تهیه شدند، تحت تأثیر شدید رویکرد عقلانی-جامع بودند. تمرکز اصلی آنها بر zoned کردن (منطقهبندی) کاربری اراضی (مسکونی، تجاری، صنعتی)، طراحی شبکه معابر سلسلهمراتبی و تعیین سرانههای خدماتی بر اساس استانداردهای ثابت بود. خروجی اصلی این طرحها، یک نقشه کاربری اراضی برای افق طرح (مثلاً ۱۰ یا ۱۵ ساله) بود که به عنوان یک دستورالعمل لازمالاجرا تلقی میشد.
انتقادات وارده بر نسل اول:
- صلبیت و عدم انعطاف: این طرحها قادر به پاسخگویی به تغییرات سریع اقتصادی و اجتماعی نبودند و به سرعت از واقعیت شهر عقب میماندند.
- نادیده گرفتن ابعاد اجتماعی و اقتصادی: تمرکز صرف بر کالبد، باعث غفلت از پیچیدگیهای اجتماعی، اقتصادی و زیستمحیطی شهر میشد.
- فقدان مشارکت مردمی: این طرحها در اتاقهای دربسته توسط مهندسان مشاور و بدون دخالت شهروندان تهیه میشدند.
نسل نوین: رویکردهای ساختاری-راهبردی (Structural-Strategic Planning) در پاسخ به این انتقادات، رویکрدهای جدیدی پدید آمدند که به جای تمرکز بر نقشههای جزئی و کاربریهای دقیق، بر تعیین ساختارهای اصلی و راهبردهای کلان توسعه شهر تأکید دارند.
- تمرکز بر ساختارها: به جای تعیین کاربری تکتک پلاکها، این طرحها اسکلت اصلی شهر را مشخص میکنند؛ مانند کریدورهای اصلی حملونقل، پهنههای اصلی زیستمحیطی (مانند رودخانهها و کوهپایهها)، مراکز اصلی شهری و گرههای توسعه.
- راهبرد به جای دستور: این طرحها به جای ارائه یک نقشه نهایی، مجموعهای از اهداف، سیاستها و راهبردها را برای هدایت توسعه پیشنهاد میدهند. به عنوان مثال، به جای تعیین دقیق محل احداث یک پارک، راهبرد “افزایش سرانه فضای سبز در پهنه جنوب شهر از طریق تملک اراضی بایر” را مطرح میکنند.
- انعطافپذیری و پایش مستمر: این طرحها اسنادی پویا هستند که به طور مداوم مورد بازنگری و پایش قرار میگیرند تا با شرایط جدید تطبیق یابند.
- مشارکتمحور: فرآیند تهیه این طرحها با برگزاری جلسات متعدد با گروههای مختلف مردمی، کارشناسان و مسئولان همراه است تا اهداف و راهبردها برآمده از یک توافق جمعی باشد.
نتیجهگیری
مطالعه طرحهای جامع، سفری در تاریخ تحولات اندیشه برنامهریزی شهری است. ما از یک دیدگاه مکانیکی و مهندسیمآبانه که شهر را همچون یک ماشین قابل کنترل میدید، به یک درک ارگانیک و پیچیده رسیدهایم که شهر را یک سیستم زنده، پویا و حاصل برهمکنش نیروهای متعدد اجتماعی، اقتصادی و سیاسی میداند. طرحهای جامع امروزی دیگر نقشههایی برای آینده نیستند، بلکه “چارچوبهایی برای گفتگو و تصمیمگیری مشترک درباره آینده” هستند. درک این تفاوت، کلید اصلی حرکت به سوی توسعه شهری پایدار و دموکراتیک است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.